پس از او به علت بی توجهی حاکمان بعدی این جاده که با نام جاده شاهی مشهور شده بود رو به ویرانی نهاد بطوریکه وضع راههای تهران به مازندران در آن دوران بسیار نابسامان توصیف می شده است .
بطوریکه در مقدمه سفرنامه مسیو برونیار به مازندران که سرهنگ صاحب منصب فرانسوی و مامور دولت ایران در دوران صدارت میرزا آقا خان نوری بوده ، آمده است :
مازندران به دلیل شرایط خاص جغرافیایی و اقلیمی همواره با مشکل راه های ارتباطی مواجه بود . در ادوار گذشته راه نسبتاً مهم و البته صعب العبور این حوزه با ری از میان دره هراز و گردنه امامزاده هاشم می گذشت ، تا آنکه به دستور شاه عباس ، میرزا تقی وزیر مازندران مامور ساختن راهی شد که از سوادکوه عبور می کرد و به جاده شاه عباسی معروف شد ، اما در عصر افشاریه ، زندیه ، و قاجاریه این جاده رو به خرابی نهاد و اوضاع آن چندان تعریفی نداشت .
در دوران قاجار به دلیل انتخاب تهران به عنوان پایتخت و دسترسی آسانتر حاکمان قاجار به خاستگاهشان استرآباد ( گلستان فعلی ) نیاز به راههای عبوری از کوه های البرز بیشتر نمودار شد .
در آن زمان علاوه بر مسیر گردنه گدوک ( همان جاده شاه عباسی یا فیروزکوه فعلی ) و مسیر قزوین – منجیل – رشت از راه کوهستانی دیگری یعنی توچال – شهرستانک – بلده و کجورو نور نیز استفاده می شده است . در زمان ناصرالدین شاه قاجار مسیرهای قدیمی و مالروی دره های هراز و چالوس تعمیر و به راه ارابه رو تبدیل شد . جاده هراز به اندازه پهنای دو ارابه پهن شد و در سال 1295 ق نقش برجسته ای به عنوان یاد بود از شکل شاه قاجار در یکی از صعب العبورترین نقاط این مسیر به نام " تنگه بند " حکاکی شد و بعنوان شکل شاه معروف شد . این نقش از جدیدترین و آخرین نقشه های برجسته تاریخ ایران محسوب می شود این نقش روبروی دومین خروجی اضطراری تونل وانا از سمت تهران واقع شده است . ( تصویرهای 1 ، 2 )
اما تا قبل از ناصرالدین شاه وضع راه های مازندران به تهران از وضعیت مناسبی برخوردار نبود به طوریکه در سه سفرنامه در دسترس آن دوران یعنی سفرنامه ادوارد ابوت ، مسیو برونیار و سفرنامه ملکونوف این موضوع کاملاً مشهود است . در مقدمه سفرنامه مسیو برونیار به مازندران نتایج این سه سفرنامه این طور آمده است :
از نخستین داده ها راجع به وضع راه ها در این دوره گزارش محرمانه سفر کنسول کیت ادوارد ابوت به وزارت خارجه انگلستان است که چند سال قبل از برونیار : یعنی از نوامبر 1847 تا فوریه 1848 به سواحل دریای مازندران سفر کرده بود . او پس از گذشتن از گردنه امامزاده هاشم مسیر راه را بسیار ناهموار دید با این وجود در حوالی روستای امیری لاریجان به لوحی سنگی برخورد که بر آن نوشته شده بود : به خاطر تعمیر این راه مسافران باید سپاسگزار نواب رضاقلی میرزا ( شاهزاده ای از اعقاب نادرشاه ) در 1221 هجری باشند . ابوت به طور کلی وضعیت راهها را بسیار بد و نامطلوب توصیف می کند . او پس از سفر به استرآباد از راه سوادکوه به تهران بازگشت در مسیر بازگشت نیز همواره از ویرانی جاده شکایت دارد و وقتی از شیرگاه می گذرد اظهار می دارد بدترین توصیفی که می شود ارایه داد در اینجا مناسب خواهد بود .
چند سال پس از ابوت ، مسیو برونیار برای بررسی وضع راه های مازندران به آن صفحات سفر کرد . او در آغاز سفر نامه از فواید درازمدت ساخت راه مازندران و اهمیت برقراری راه ارتباطی مناسب بین تهران و مازندران برای امر تجارت سخن به میان آورده است و معتقد بود راه باید محکم و با شیب معین ساخته شود تا کالسکه و ارابه به راحتی بتوانند در آن رفت و آمد نمایند . در ادامه به بررسی راه سوادکوه می پردازد و ضمن اشاره به جنگلی بودن جاده و بعضی مشکلات دیگر اظهار می دارد : اگر اقدام به ساختن آن بشود و اهتمامی به عمل آید ، رفع آن اشکال خواهد داشت برونیار جاده آمل به جهت کالسکه و ارابه را نا ممکن می داند و پیشنهادات خود جهت ساختن راه ارابه رو در مسیر فیروزکوه و سوادکوه و همچنین اخذ مالیات راه برای جبران خرج دولت را ارایه می دهد .
ملکونف که چند سال بعد به مازندران سفر کرد ، اوضاع راه های این حوزه را اینگونه توصیف می کند : نه همین خیابان های ویران است و بس ، بلکه بناهای بزرگ او از عمارات عالیه و کاروانسراهای رفیع و پل ها و رباط ها از بی مبالاتی ایرانیان یک سر خراب و ویران و عبرت الناظرین گردید . اما در اواسط دوره ناصری تلاش هایی برای بهبود راههای مازندران صورت گرفت . در سال 1281 ق . کاستگرخان اتریشی به دستور ناصرالدین شاه مامور ساختن راه هزار چم شد و در سال بعد این مهم را به انجام رساند . در سال 1283 ق . عین الملک خوان سالار و ایلخانی قاجار که در ساختن راهها سخت و صعب مازندران اهتمامات کافیه نموده بود به اعتضاد الدوله ملقب گشت. عباس قلی خان سردار لاریجانی نیز با همراهی کاستگرخان در سال 1289 ق مشغول ساختن راه آمل به دارالخلافه شد .
با این وجود در یک نگاه کلی تغییر چشمگیری در راه های مازندران در دوران ناصرالدین شاه و حتی تا پایان دوره قاجار صورت نگرفت و جاده پیشنهادی برونیار تقریباً به همان شکل باقی ماند تا در دوره رضا شاه شوسه شددانلود:
نگاهی به یک مسیر تاریخی و پیمایش کوهستانی از تهران ( فشم ) به مازندران ( رویان).